The Flying Saucers was een Britse rockabilly band tijdens de Rock & Roll revival in de jaren ’70 van de vorige eeuw, maar dit is een Frans gezelschap dat ook totaal andere muziek maakt. De toevoeging Gumbo Special zegt genoeg , gumbo is net zoals jambalaya een gerecht uit Louisiana en de muziek die daar vandaan komt is ook de inspiratiebron voor dit gezelschap. Voor mij was deze groep een onbeschreven blad maar de kennismaking is een waar genoegen, heerlijke muziek en perfect uitgevoerd. Alles wordt in het Engels gezongen en dat klinkt behoorlijk overtuigend hetgeen niet altijd het geval is bij Franse bluesbands. Sinds 2011 toen hun eerste album verscheen, is dit alweer nummer acht, in 2014 vertegenwoordigden zij Frankrijk op het International Blues Challenge in Memphis, kortom deze lieden weten van de hoed en de rand.

De groep bestaat uit Fabio Izquierdo (accordeon,mondharmonica,percussie en vocals), Lucas Gautier (gitaar, vocals), Cédric Le Goff (orgel, piano, vocals), Jean-Charles Duchein (bas, vocals) en Stéphane Stanger (drums, percussie, vocals) en dan zijn er nog gastoptredens van Benoît Blue Boy (hca), Mathieu Tarot (tpt) en Jean-Baptiste Tarot (baritonsax, tenorsax). Van de 13 composities op “Nothin’But” zijn er 12 geschreven door verschillende bandleden, de enige cover is “High Blood Pressure” van Huey “Piano”Smith & The Clowns. Het album gaat uiterst voortvarend van start met treingeluiden waarna de “Zydeco Train“ losbarst, een smakelijke combinatie van squeeze box, smoelschuif, el.gitaar en orgel voeren de luisteraar in volle vaart door de swamps. “Mister Bartender” is duidelijk gebaseerd op de soepele funk van The Meters inclusief lekker rammelende gitaarloopjes en vette Hammond. “Louisiana Girl” van de nieuwe gitarist Lucas Gauthier is een bluesy shuffle met gierende Mississippi horn en slidegitaar, een beetje in de stijl van Little Feat. “Nothin’ but a party” is precies wat de titel aangeeft, muziek om op te dansen, een heel aanstekelijke melodie en een rammelende juke joint piano en natuurlijk de squeeze box.

“Moonshine” is een rocker die weggelopen zou kunnen zijn uit het oeuvre van een pubrock band, het gaat natuurlijk over het ooit illegaal gestookte drankje met een absurd hoog alcoholgehalte, ik heb ooit het twijfelachtige genoegen gehad om het te drinken (uit een jampot!). “Gonna Roll” is weer een supersnel nummer met puik schuifwerk op de Mississippi horn, zoals op de meeste nummers is het vocale groepsgeluid dik in orde. “How can I try” kon zo zijn weggelopen uit het repertoire van Guitar Slim ( Eddie Jones), onsterfelijk geworden door het nummer “The things I used to do”, met superieur gitaarspel met duidelijke hints naar Slim. Funk duikt weer op in ”Do what you’re supposed to do” en “Hey tout kelkun” is een geslaagde mix tussen Cajun en zydeco, het klinkt super. “Angel at home” is een goed gezongen ballad die herinneringen oproept aan de Neville Brothers, “High Blood Pressure”krijgt hier een geslaagde vertolking met weer prima vocalen en prima pianospel. Afsluiter “Sweet Sin” is weer heel andere koek, pure jazz die overloopt in een New Orleans shuffle beat. Een uiterst geslaagd album met Fransen die zo weggelopen lijken te zijn uit Louisiana. Wie haalt dit swingende vijftal eens naar Nederland of België?

Jan van Leersum